تأثیر خودگویی بر خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

استادیار گروه روان‌شناسی دانشگاه پیام نور

چکیده

هدف: خودگویی نقش مهمی را در رابطه‌ی بین حوادث و هیجانات بازی می‌کند. خودگویی به‌عنوان گفتگویی درونی تعریف می‌شود که ممکن است با صدای بلند و یا آهسته و بی‌صدا صورت گیرد و از طریق آن، فرد افکار و احساسات خود را تفسیر کرده، ارزیابی‌ها و اعتقادات خود را تغییر می‌دهد، به خود آموزش می‌دهد یا خود را تقویت می‌کند. هدف پژوهش، تعیین تأثیر خودگویی بر خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی دانش‌آموزان پسر پیش‌دانشگاهی بود.
روش: جامعه‌ی آماری شامل کلیة دانش‌آموزان پیش‌دانشگاهی است که در سال تحصیلی 1395-1394 در شهر مهاباد مشغول به تحصیل می‌باشند. به کمک روش نمونه‌گیری داوطلبانه، 45 نفر داوطلب شرکت در پژوهش شدند و از طریق جایگزینی تصادفی، 22 نفر به‌عنوان گروه آزمایش و 23 نفر به‌عنوان گروه کنترل تعیین شدند. طرح با گروه کنترل نابرابر بود. قبل از اجرای آموزش پیش‌آزمون به عمل آمد و دانش‌آموزان گروه آزمایش به‌مدت 10 جلسه آموزش خودگویی دریافت کردند؛ در پایان آموزش، پس‌آزمون به عمل آمد. ابزارهای اندازه‌گیری عبارت بودند از پرسشنامه‌ی انگیزش تحصیلی هارتر و آزمون خودکارآمدی عمومی شرر.
یافته‌ها: داده‌ها به کمک کوواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودگویی  بر افزایش خودکارآمدی (01/0)، انگیزش بیرونی (05/0) و انگیزش درونی (01/0) دانش‌آموزان به‌طور معناداری مؤثر بوده است.
نتیجه‌‌گیری: با توجه به یافته‌ها می‌توان گفت برای افزایش خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی، می‌توان از خودگویی مثبت استفاده کرد.کلیدواژگان: خودکارآمدی ، انگیزش تحصیلی، انگیزش درونی، انگیزش بیرونی

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The Effect of Self-talking on Self-Efficacy and Academic Motivation

نویسندگان [English]

  • ali mostafaee
  • Mohiadin Mohammadkhani
چکیده [English]

Object: Self- talking plays an important role in the relationship between incidents and emotions. Self-talking is defined as an internal dialogue that may be performed loudly or slowly and silently, through which one interprets his thoughts and feelings, changes his assessments and beliefs, self-educates or reinforced himself.This study aimed to determine the effectiveness of positive self-talking on self-efficacy and educational motivation of Pre-university students.
Method: The statistical population consisted of all pre-university students studying in the school year of 2014-2015 in Mahabad city. By voluntary sampling, 45 volunteers participated in the study. By random substitution, 22 subjects were selected as the experimental group and 23 subjects were selected as the control group. The plan was unequal with the control group. Before the training, pre-test was performed and the students of the experimental group received 10 sessions self-talking training ; at the end of the training,  post-test was done.  Measurement tools included Hartre's Educational Motivation Questionnaire and Sherer General Self-efficacy Test.
Results: Data were analyzed using multivariate covariance and Bonferani's post hoc test. The results showed that self-talking had a significant effect on self-efficacy (0.01), exogenous motivation (0.05) and internal motivation (0.01).
Conclusion: According to the findings, we can say that positive self-talking can be used to increase self-efficacy and academic motivation.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Self-talking
  • Self-efficacy
  • educational motivation
  • Internal Motivation
  • External motivation
بحرانی، محمود. (1388). «بررسی روایی و پایایی مقیاس انگیزش تحصیلی هارتر». مطالعات روان‌شناختی، (5)1، 51-72.
حسینیان، سیمین؛ احقر، قدسی و پورغفارعبدی، مهیار. (1393). «اثربخشی آموزش خودگویی­های درونی مثبت بر کاهش میزان اضطراب اجتماعی کوتاه قامتان شهر تهران». تحقیقات روانشناختی، 6(23)، 14-33.
دهقانی‌فیروزآبادی، طیبه و آرین، سیده خدیجه. (1389). «بررسی میزان اثربخشی خودگویی‌های درونی مثبت بر افزایش باورهای خودکارآمدی عمومی زنان». فصلنامه روانشناسی و علوم تربیتی، 5(15)، 144-127.
روحی قنبر، آسایش؛ حمیدبطحایی، سید احمد؛ شعوری بیدگلی، علیرضا؛ بادله، محمدتقی و رحمانی، حسین. (1392). «ارتباط خود کارآمدی و انگیزه تحصیلی در بین گروهی از دانشجویان علوم پزشکی». مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی یزد، 8، شماره 1 (پیاپی 9)، 45-51.
زارع، حسین، رضایی، اکبر و مصطفائی، علی (1395). روان‌شناسی تربیتی. تهران: انتشارات دانشگاه پیام نور.
سلمانی، نیره. (1392). «تأثیر خودگویی مثبت بر میزان اضطراب امتحان دانشجویان پرستاری». راهبردهای آموزش در علوم پزشکی، (1،6)، 16-13.
ظهیری، بیژن و رجبی، سوران. (1388). « بررسی ارتباط گروهی از متغیرها با کاهش انگیزش تحصیلی دانشجویان رشته زبان و ادبیات فارسی ». مجله دانشور رفتار، 16(36)، 69-80.
علوی، خدیجه، امیرپور، لیلا و مدرس غروی، مرتضی. (1392). «رابطه سبک خودگویی و مشکلات عاطفی در دانشجویان». اصول بهداشت روانی، (15، 2)، 529-518.
سماوی، سیدعبدالوهاب؛ ابراهیمی، کلثوم؛ جاویدان، موسی. (1395).  بررسی رابطه درگیری‌های تحصیلی، خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی با پیشرفت تحصیلی در دانش‌آموزان دبیرستانی شهر بندرعباس. راهبردهای شناختی در یادگیری، 4(7)، 71-92.
سیف، علی‌اکبر. (1391)؛ تغییر رفتار و رفتاردرمانی. تهران: نشر دوران.
کدیور، پروین. (1380). بررسی سهم باورهای خودکارآمدی، خودگردانی و هوش در پیشرفت درسی دانش آموزان به‌منظور الگویی برای یادگیری بهینه. تهران: پژوهشکده تعلیم و تربیت.
کیانی­نژاد، سحر. (1390).  «تأثیر آموزش خودگویی واقع‌گرایانه بر افزایش رضایت زناشویی زنان». پژوهش‌های روان­شناسی بالینی و مشاوره (مطالعات تربیتی و روان‌شناسی)،1(1)، 31-46.
مسیبی چناربن، حسین؛ اسماعیلی، معصومه و فلسفی نژاد، محمدرضا. (1389). «بررسی اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر فن خودگویی و کاهش میزان هراس اجتماعی و تصحیح تعابیر مربوط به خود و دیگران». مطالعات تربیتی و روان‌شناسی، (11، 2)، 102-87.
مصطفائی، علی. (1387). بررسی اثربخشی آموزش مؤلفه‌های راهبردهای یادگیری خودتنظیمی مبتنی بر مدل پینتریچ بر خودکارآمدی، منبع کنترل و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پسر پایه سوم دبیرستان. تهران: رساله دکتری دانشگاه علامه طباطبائی: منتشرنشده.
مصطفائی، علی و امین پور، حسن. (1394). روشهای تغییر و اصلاح رفتار. تهران: انتشارات دانشگاه پیام نور.
مصطفائی، علی و محمدی، عزیز. (1395). بررسی اثربخشی خودگویی مثبت بر میزان خودکارآمدی دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی. پژوهش در یادگیری آموزشگاهی و مجازی، (3، 12)، 71-77.
مقیمیان مریم، کریمی طیبه. (1392). تأثیر آموزش گروهی تکنیک‌های خودگویی مثبت و تن‌آرامی و ترکیب آن‌ها بر هراس اجتماعی دانشجویان پرستاری. مرکز تحقیقات مراقبت‌های پرستاری دانشگاه علوم پزشکی ایران (نشریه پرستاری ایران)، (26، 85)، 75-66.
هاشمی نصرت آباد، تورج ؛ بیرامی، منصور ؛ واحدی شهرام ؛ بیرامی ناصر. (1396). ثربخشی آموزش راهبردهای کمک‌خواهی در بهبود نشانه‌های استرس تحصیلی، عملکرد و انگیزش تحصیلی با تعدیل‌‌گری سبک‌های اسنادی در دانش‌آموزان. راهبردهای شناختی در یادگیری، 5(8)، 139-158.  
Collins, W. (2012). Collins English Dictionary. Digital Edition: William Collins Sons & Co. Ltd.
Emily, J., Hardy, J. & Van Santen, J. (2009). The effects f self-talk on intrinsic motivation: The applicaton of self –determination theory. www.appliedsportpsych.org.
Gill, D. (2014). Self-talk and Softball Performance: The Role of Self-talk Nature, Motor Task Characteristics, and Self-efficacy in Novice Softball Players. Retrieved 06 29, 2016, from http://library.uncg.edu/: The University of North Carolina at Greensboro (UNCG)
Hardy, J., Hall, CR., Alexander, MR. (2001). "Exploring self-talk and affective states in sport". Journal of Sports Sciences, 19(7), 469-475.
Hatzigeorgiadis, A., Zourbanos, N., Galanis, E., Theodorakis, Y. (2011). "Self-Talk and Sports Performance". Perspectives on Psychological Science, 6(4), 384-356.
Hatzigeorgiadis, A., Galanis, E., Zourbanos, N., Theodorakis, Y. (2014). "Self-talk and Competitive Sport Performance". Journal of Applied Sport Psychology, 26(1), 82-95.
Kross, E., Bruehlman-Senecal, E., Park, J., Burson, A., Dougherty, A., Shablack, H., Ayduk, O. (2014). "Self-talk as a regulatory mechanism: how you do it matters". Journal of Personality and Social Psychology, 106(2), 304.
Lepadatu, I. (2012). "Use self-talking for learning progress". Procedia - Social and Behavioral Sciences, 33, 283-287.
Miltnberger, G. (2012). Behavior Modification Principles and Procedures. Wadsworth: Cengage Learning.
Moreno, R. (2010). Educational Psychology. New York: John Wiley & Sons, Inc.
Schultz, DP., Schultz, SE. (2013). Theories of Personality, Tenth Edition. Wadsworth: Cengage Learning.
Van Raalte Judy, L., Vincent Andrew, Brewer B. W. (2016). “Self-talk: Review and sport-specific model”. Psychology of Sport and Exercise, 22, 139-148.